In ‘Almost, Maine’ ontmoeten we personages van uiteenlopende leeftijden in een koud, desolaat landschap. Hun levens kruisen elkaar. Ze proberen liefde te vinden, afscheid te nemen, elkaar te ontmoeten. Een vrouw draagt haar hart in een papieren tas. Al klungelend, stamelend, en voorzichtig bevragend, zoeken deze mensen uit of de persoon tegenover hen is wat ze nodig hebben.

Almost, Maine biedt de toeschouwer niet één verhaal, maar negen. Negen fragmenten over de zoektocht naar liefde, gespeeld door zes spelers. Deze voorstelling schippert tussen herkenbaarheid en surrealisme. Het wankelt tussen beginnen en eindigen. Tussen hoop en wanhoop. Tussen stilte en woorden die eindeloos stromen (naar elkaar, tegen elkaar, door elkaar). Proberen, blijven proberen. Bijna, bijna.