“Goeiendag Madame Vandeput. Ge hebt geraniums op uw balkon gezet?”
“Ah ja, dat is beter hè.”
“Ja. Hebt ge hem gehoord, de hond van Madame Muis? Hij heeft weer de hele nacht zitten janken.”
“Ja. Het is een echte schande. Ze zijn nooit thuis. Ze zijn altijd op schok.”
“Ja. Ze zouden beter wat meer thuis blijven.”
“Ja. Maar wat wilt ge. Ze hebben geen kinderen.”
“Nee. Ze hebben geen kinderen. Ze hebben ook geen geraniums op hun balkon.”
“Maar ondertussen kunnen wij niet slapen.”
“Hebt ge gezien dat ze weer voor kakkerlakken zijn gekomen bij de Vermeulens?”
In de hal van een appartementsgebouw komen we het leven van elke dag tegen, een tranche de vie waarin we meer dan 30 bewoners en passanten ontmoeten die allemaal hun duit in het zakje van alle dag doen.
De hal van een appartementsgebouw als een menselijk aquarium waar je uren naar kan kijken en luisteren. En waar de mensen zelf uren naar mekaar kunnen kijken en luisteren. Of juist niet luisteren. Of enkel zien wat ze willen zien en denken te zien.
